Slakkenmensen

Dit is geen stukje over dat ik heel langzaam ben, en er meer dan een jaar over heb gedaan om weer eens iets te plaatsen op mijn website. Het gaat ook niet over dat ik nu in het Nederlands post in plaats van Engels (nostalgische overwegingen zorgden ervoor dat ik niet alle voorgaande, Engelse, heb verwijderd).

Het gaat om iets veel belangrijkers, namelijk dat mensen zijn in te delen door te kijken naar de manier waarop ze met slakken omgaan. Leuk om eens te vragen binnen je kennissenkring.

Je hebt mensen die het gehele bestaan van de slak negeren, en er nooit mee bezig zijn. Dan zijn er ook de actieve platstampers, die genieten van het gekraak van een levend wezen dat onder hun zool wordt verbrijzeld (beter bekend als sociopaten). De eters, die heb je ook. Mensen die vinden dat de hele wereld aan hen behoort, zelfs als dat betekent dat ze glibberige bodemdieren uit hun huisje pulken en in saus dopen. De eters zijn de wereld-is-mijn-oester-types (the world is my oyster, klinkt dan wel weer beter in het Engels).

En tot slot heb je de slakkenmensen.

Ik ben een slakkenmens. Op regenachtige dagen heb ik mijn ogen gericht op waar ik loop, gereed om in actie te komen als zo’n ongelukkige slak met zijn zelfgebouwde huis op zijn rug de oversteek maakt. Als een soort klaar-over zorg ik er dan voor dat hij veilig aan de overkant komt in het groen.

In een wereld vol ~~sociopaten~~ negeerders, eters en stampers, kunnen we wel wat meer slakkenmensen gebruiken.